Een paar jaar geleden zat ik in een stormachtige periode van mijn leven. Er was een moment dat een echtscheidingsprocedure die soepel leek te verlopen, toch wat stroperig werd en plotseling was er weer geluk en liefde in mijn leven. Bij tijd en wijle leek ik in een stroomversnelling te zitten.
Het was toen dat ik besloten had om een deel van mijn garderobe over te brengen naar de plek, waar ik bijna de helft van mijn tijd verkeerde: Engeland.
Ik had mijn grootste koffer gevuld en die naar de bushalte gezeuld. De bus nam ik normaal nooit, ik had een plezierige fiets en voor grotere afstanden was er de auto. Die auto leek me niet geschikt om in Engeland te gaan experimenteren op de weg. Het stuur aan de verkeerde kant en onwennigheid met het links rijden, zouden voor gevaarlijke situaties kunnen zorgen. De koffer was zeer simpel gewoon veel te log voor de fiets. En dus moest ik met de bus.
De bus was prima op tijd, ik stapte in, groette de chauffeur vriendelijk en vroeg hem of deze bus via Station Schothorst ging. Het was in een periode waarin er gerommeld werd met de routes van de lijnen 4 en 5, dus was de vraag zeer gerechtvaardigd. Verder dan een norse knik in mijn richting kwam de chauffeur niet.
Terwijl ik me naar een plekje worstelde, begon hij te rijden. Hard reed hij gelukkig niet, hij bleek alle tijd te hebben. Op dit uur van de dag werd de bus niet veel gebruikt, ik was de enige. En ik bleef de enige.
Met een sukkelgangetje gingen we naar onze bestemming en ik had alle tijd om wat te mijmeren over alles wat me bezig hield. Ik schrok op toen de bus harder ging rijden. De chauffeur trapte het gaspedaal extra in terwijl we Station Schothorst passeerden.
"Man, wat doe je nou? Ik moest er daar uit!"
"Dan moet je maar drukken." Hij had er schik in.
Ik drukte en ondanks dat hij echt overal zou kunnen stoppen, reed hij door naar de volgende halte.
Terwijl ik uitstapte, zag ik zijn gezicht in de achteruitkijkspiegel. Hij zat me openlijk uit te lachen.
"Lul!" mimede ik in zijn richting, maar veel had ik daar natuurlijk niet aan.
Het was nog een aardig stukje lopen, de zware koffer achter me aan trekkend, maar ik zag nog kans om mijn trein te halen.
Uiteraard heb ik een klacht ingediend; per mail, zodat nooit ontkend zou kunnen worden dat ik een klacht had gestuurd. Elke reactie bleef uit; een brief die ik een jaar later van de busmaatschappij mocht ontvangen, bleek een enquete-formulier te bevatten. Normaal ging dit soort commerciële rommel gelijk bij het oud papier. Maar deze keer ging ik er eens echt voor zitten om mijn kwalificaties te geven.
==================================================
Geen opmerkingen:
Een reactie posten