woensdag 22 juni 2016

Miss Airwick


Het was fijn om weer naar kantoor te kunnen, blij dat het weekend voorbij was. Thuis was de sfeer niet echt aangenaam, niet verwonderlijk als je samen besloten hebt om uit elkaar te gaan en je zit toch nog in hetzelfde huis. Dat geeft uiteraard wat spanningen.

Niemand in het fietsenhok. Prettig, ik hoefde niemand antwoord te geven of ik een fijn weekend had gehad of te trachten opgewekt te kijken. Of te luisteren naar een kort verslag over een leuk tripje dat die collega had gemaakt met vrouw en kinderen. Straks ging ik snel naar mijn kamer in het kantoor en hopelijk was mijn kamergenoot vrij of erg laat. Hoefde ik ook niet naar al zijn goede raad te luisteren of hoe hij genoten had in zijn pasgebouwde hottub.

In het gebouw had ik mijn pasje al gereed om het trappenhuis in te kunnen toen ik zag dat iemand de liftdeuren openhield. Ik ging nooit met de lift, kreeg al veel te weinig lichaamsbeweging en nam dus altijd de trap. Ik aarzelde even, maar besefte tegelijkertijd dat hoe langer het duurde voordat ik besloten had wat ik zou doen, des te lomper het zou lijken als ik voorbij die uitnodigende liftdeuren zou lopen.

Er zat niet veel anders op dan die lift in te stappen. Nu zag ik pas wie de deuren had opengehouden. Het was de stevige moderne Turks dame, die ergens bovenin werkte. Ze had de bijnaam Miss Airwick en ik merkte nu dat die bijnaam wel terecht was. De adem werd me bijkans ontnomen. In de spiegelende wanden kon ik zien dat ze me afwachtend aankeek en ik bromde dus maar iets van een bedankje. Daar liet ik het bij en liet mijn gedachten afdwalen naar de problemen die de aankomende scheiding ging opleveren.

Miss Airwick zou daar alles van weten. Volgens de roddelbrigade was ze een paar maanden eerder gescheiden van ene Jan. Die zou ik moeten kennen, maar het zei me verder niets. Hij werkte ook ergens boven in het gebouw en deed iets met sofi-nummers. Volgens mij waren er iets van 20 of 30 Jannen dienstdoende op onze vestiging. Oei, was ik bijna vergeten op de knop van mijn etage te drukken, ik deed het alsnog. Volgens Hilde van de roddelbrigade kon je aan Miss Airwick merken als ze ongesteld was: ze deed dan een dubbele portie van de geurende stof op haar lijf.

In de spiegelende wand kon ik Miss Airwick mij verder onder de loupe zien nemen. Zelf keek ik ook even wat beter naar de stevige gestalte met die zweem van een snorretje onder haar wat groot uitgevallen neus. Ze had wel mooi haar. Verder deed ze me denken aan een vakantie in Turkije waarbij ik de fout had gemaakt om voor een massage te gaan. De masseuse zou een nicht van Miss Airwick kunnen zijn. Ik had dagen pijn na de behandeling die ze me luid lachend liet ondergaan.

Gelukkig daar was mijn verdieping al, de deuren gingen open en ik kon weer adem halen. Snel liep ik uit de kleine benauwde ruimte. Terwijl de deuren zich achter mij sloten, hoorde ik haar roepen: "Eng he, alleen met een vrouw in de lift!" Ook al had ik gewild, een reactie geven was niet mogelijk.
Eerst maar eens koffie halen!
===============================


Geen opmerkingen:

Een reactie posten