De vader had nachtdienst gehad en vond het best fijn dat het zo rustig in huis was, maar in het begin van de middag slapen lukte niet. Daar was niks aan te doen, de geluiden op straat ontgingen hem niet. En wakker liggen in bed was maar niks, lag je je maar te vervelen. En dus ging hij er maar uit, kleedde zich aan en ging naar beneden, de huiskamer in.
De jongen zat bij de radio, met de microfoon van de bandrecorder er vlakbij. Hij mimede "ssst".
Er was zeker iets leuks voor hem op de radio. De vader had liever dat hij lekker buiten ging spelen of zo.
Maar kwaad kon hij niet op deze manier.
Hij ging eerst maar eens een boterhammetje klaarmaken voor zichzelf. De jongen kwam naar hem toe in de keuken en had een heel verhaal over een top 100. Dat was maar eens in het jaar volgens hem.
Wat een onzin, de herrie die op de radio was, was er elke dag. Altijd als hij binnenkwam, stond dat ding aan en hij deed hem dan gelijk uit. Maar hij kreeg nu het dringende, smekende verzoek te horen om stil te zijn. Ach, nou ja, hij zou zijn best wel doen. De jongen keek wat twijfelend toen hij dit zei.
Met het bord met de boterham met kaas en een glas melk ging hij terug naar de huiskamer.
De jongen deed weer van "Ssst"; tja, hij kon toch moeilijk zwevend door de kamer. Hij zette zijn bord op tafel. Toen hij de stoel aanschoof om beter bij zijn bord te kunnen, maakte dit een schrapend geluid.
De jongen keek vertwijfeld om. Hij deed dat nog een keer toen hij zijn beker op het bord zette.
Nu moest hij niezen. Tja, dat kan je niet tegenhouden. Hij had wel eens gelezen over hoe slecht het voor je was om de nies te onderdrukken. Misschien was het wel irritant zoals hij nieste, maar wat kon je eraan doen? Zoals altijd rinkelden de glazen in de vitrinekast. De jongen zette de bandrecorder uit en spoelde terug.
"Wat zei je?" Hij meende iets gehoord te hebben van "En Bedankt!" Het jong moest niet brutaal worden, dan was het wel uit met de pret. "Oh, niks", was het antwoord.
De band stond blijkbaar weer op scherp, de jongen zette hem aan, maar de man op de radio praatte gewoon door de muziek heen. Dat had je niet op de Arbeidsvitaminen. De jongen zuchtte, zette de bandrecorder uit en spoelde weer terug.
En toen kwam er een liedje dat wel leuk was, gewoon in het Nederlands, niet van die Engelse onzin van Yeah, Yeah. Leuk liedje over een man die ouder wordt en dan net zo'n hufter is als zijn vader. Leuk!
Ongemerkt zat hij mee te zingen "Omdat hij net zo'n grote hufter als zijn vader is geweest!" De jongen keek geirriteerd om en zette de bandrecorder af. Hij was dit zeker ook aan het opnemen geweest. Geen idee dat hij dit ook leuk vond.
Hij pakte de krant maar, las vluchtig de koppen. Veel interessants stond er vandaag niet in.
Bij het omslaan van een pagina zag hij het jong weer zo boos kijken. Maakte ritselen zoveel lawaai?
Hij besloot er zich niks van aan te trekken. "Ik kan in mijn eigen huis doen en laten wat ik zelf wil", vond hij.
Dat was toch wel een leuk liedje over die hufter en de melodie had hij ook snel te pakken.
Hij zong het leuke liedje zachtjes in zichzelf: "Omdat hij net zo'n grote hufter als zijn vader is geweest!"
Fijn ritme zat er ook achter. Voordat hij er erg in had, zat hij luidop te zingen en zich op de tafel stampend te begeleiden.
De jongen stopte snuivend de bandrecorder, spoelde terug en nam zijn bandje van de recorder.
"Ik doe dit nooit meer!" zei hij geirriteerd.
"Als je brutaal wordt, mag je het nooit meer!"
De jongen liep boos naar boven, naar zijn slaapkamer en gooide zijn deur dicht.
Hij zou hem er later wel over aanspreken.
=============================================================
Geen opmerkingen:
Een reactie posten