Weliswaar had ik een schat aan ervaring, maar toch werd het nodig gevonden om mij niet alleen te laten gaan. Als typische "binnen-man" kwam ik bijna nooit bij de mensen thuis. En dus zou ik de eerste keren samen met een typische "buiten-man" op stap gaan. Het rapport zou ik wel zelf schrijven.
De eerste keer zou dit gaan plaatsvinden met Piet Cornelisse. Piet is zo'n tien jaar jonger dan ik, maar was al een jaar of vijf werkzaam als controle-ambtenaar.
Op de afgesproken dag kwam Piet me oppikken bij kantoor. Ik had mijn gewone kantoor-kloffie aan: spijkerbroek en een keurig overhemd. Toen ik in de auto stapte, zag ik uiteraard meteen het pak dat hij aan had. Het pak rook een beetje; ik kon aan de hand van de lucht me gewoon voorstellen hoe dit pak op zondag in de kerkbanken zat. Maar het had dus promotie gemaakt tot belastingen-pak.
Ik merkte dat Piet ook mij zat te bekijken, hij snoof erbij. Wij zeiden allebei niets, op kantoor hadden we elkaar ook nooit zoveel te vertellen. Ik probeerde een gesprek op gang te brengen, maar hij deed de radio op een nieuwszender. Geen behoefte: dat was duidelijk.
Het te bezoeken huis lag op een prachtige locatie, aan de rand van de Veluwe. De zon scheen volop door het gebladerte en er lag bijna een gouden glans over de bungalow. Ik stapte uit met mijn plastic tasje met schrijfblok en pennen en Piet pakte zijn aktetas van de achterbank en volgde mijn voorbeeld.
Ik drukte op de bel van de woning en Piet schoof zijn lijf tussen mij en de voordeur zodat zijn neus bijna het glas van de deur raakte.
Een man van ongeveer veertig jaar deed de deur open. "Ah, de heren van de Belastingdienst!"
Hij stak zijn hand uit en stelde zich voor: "Fred van Vleuten."
Piet accepteerde de hand en bromde: "Mijnheer Cornelisse".
En ik volgde: "Albert van der Steeg".
We werden vriendelijk verzocht om aan de eetkamer-tafel te gaan zitten en de heer Van Vleuten had er wat ordners en paperassen bijgehaald. En niet te vergeten: koffie.
Ik begon met te doen wat ik altijd doe: eerst het ijs proberen te breken. Mensen vertellen meer als ze een beetje op hun gemak zijn. En dus complimenteerde ik de man met de prachtige ligging van zijn huis. Hij had er wat bedenkingen bij: om de hoek was een on-officiële homo-ontmoetingsplaats die sommige klanten een beetje afschrikte. Ik wilde daar wel meer over weten: scheelde dat echt zoveel?
Terwijl ik mijn mond opentrok om ernaar te vragen, liet Piet van zich horen.
"Mijn persoontje wil graag snel over de zaken praten. Mag ik uw boekhouding zien?"
De rest van het gesprek had slechts betrekking op aspecten van boekhouding. Ik wachtte op een gelegenheid om meer over de onderneming te horen te krijgen, maar Piet besliste anders:
"Nou, ik denk dat we genoeg weten. Dank u wel voor de informatie."
Ik vond het wat raar om opnieuw te gaan beginnen en liet het maar zo.
We namen afscheid en ik bedankte nog voor de koffie.
In de auto vroeg ik Piet nog naar zijn plannen voor het weekend, maar ik kreeg slechts wat gegrom te horen.
De radio voorkwam opnieuw dat er een stilte viel. Toen Piet me bij kantoor afzette, bedankte ik hem voor de rit. "Hmph", zei Piet.
De volgende bezoekjes legde ik alleen af.
========================================================
Geen opmerkingen:
Een reactie posten