Een klant

   Het was lente en 1 april was al in zicht. Het was in de jaren zeventig, de tijd waarin de mensen papieren belastingformulieren invulden. Ik bemande destijds de balie: als mensen hulp nodig hadden met invullen van het formulier inkomstenbelasting was ik er om die te geven. Dat gaf soms komische situaties. Mensen die de envelop voor me neergooiden en dan uitriepen: Ik snap er niks van!, waarbij mijn antwoord steevast was: Dat lijkt me inderdaad ook erg moeilijk met zo'n envelop die nog helemaal dicht zit. Of je kon met iemand een grote schoenendoos doornemen, waarin allerlei zeer gewichtige papieren zaten zoals bonnetjes van de HEMA.
Soms kreeg ik te horen: Ik heb liever een wat ouder iemand die me helpt. Iemand met wat meer ervaring. Ik kon het ook niet helpen dat ik er een stuk jonger uitzag dan mijn werkelijke leeftijd. Ik riep dan meestal Arnold erbij. Vier jaar jonger, maar al vroegtijdig grijs. Hij zat nog maar net op onze afdeling en moest voor bijna alles mijn hulp inroepen. Dus dan hadden die mensen toch weer met mij te maken. Al met al best leuk werk.

   De deur ging open en ik stond op van mijn bureau dat aan de balie grensde. Een bloedmooie mevrouw kwam binnen, gevolgd door een iets jongere versie. Ik schatte de oudste op hoogstens 35 jaar en de jongere op niet meer dan 18. De dame had problemen met haar formulier, ik keek in de richting van de ander die op de stoel was gaan zitten naast de deur. Mijn dochter, zei ze en voegde er aan toe dat ze geen geheimen voor haar had. Ik kon het niet laten en zei dat ik dacht dat het haar jongere zus was. Beide dames konden dit wel waarderen. Je bent lief zei de oudste. De mevrouw legde haar papieren op mijn balie en ik verwachtte haar eerste vraag. Maar ze vroeg of ze haar jas mocht uitdoen. Het was zo warm hier. Ik had dit nog niet bemerkt, maar ik vond het prima. Ze gaf de jas aan haar dochter die hem over haar schoot legde. Ze bleek een leuk zomerjurkje te dragen met een vrij diepe hals.

   Tijdens mijn uitleg kreeg ook ik het warm. Telkens boog ze zich voorover om een regel in het biljet aan te wijzen en zodoende gaf ze mij een weelderig uitzicht. Ik probeerde niet al te opzichtig in haar decolleté te kijken, maar dat viel waarachtig niet mee. Maar het lukte mij toch om verstandige raad te geven en er zelfs nog wat ongevraagde tips aan toe te voegen. En moet ik dat dan daar invullen? En daar kwamen de borsten weer aan. Ik zuchtte ervan en kon alleen nog maar knikken. De dochter sloeg het tafereeltje gade zonder iets te zeggen. Na een tijd leek het erop dat we klaar waren. De mevrouw verzamelde haar papieren en stopte alles in de blauwe envelop. De dochter stond op, gaf de jas en ze trok hem aan.
Als het toch nog niet lukt, mag u altijd nog een keer langs komen zei ik gul.
Je bent een lieverd zei ze terwijl ze de deur opende. Toen de dames wegliepen gaf de dochter mij een knipoog.

   Wat was dat? vroeg chef Van Oude Plateringen achterdochtig. Gewoon, een klant zei ik en veegde het zweet van mijn voorhoofd.
===================================================