Op feestjes zie ik nog wel eens kans om na een aantal biertjes mijn gebrek aan talent te verhullen en tussen een menigte mensen wat wanstaltige bewegingen te maken. In de jaren zestig van de vorige eeuw noemden soortgelijke types als ik dit shaken. Niet te verwarren met twisten, want dan zouden we in de knoop raken.
Met een paar vrienden zagen we wel kans om de danspasjes van groepen als Tavares, Gladys Knight and the Pips, Temptations en dergelijke na te doen. En onze mime van de koortjes was vlekkeloos. Oewaa en dergelijke ging ons goed af. De meeste mensen zagen daar de humor ook wel van in. Op feestjes waren we dan ook een grote hit.
In mijn woonplaats was, hoewel het een middelgrote stad was, maar één disco, PPM bowling genaamd. In de jaren zeventig probeerde ik wel eens binnen te komen. De leuke meiden waren daar te vinden volgens vrienden die er verstand van zouden kunnen hebben. Maar ik werd altijd geweigerd, zelfs al riep ik dat mijn maat Karel Pala achter de draaitafel zat. Karel had een onbegrensde kennis van de popmuziek, vond altijd alles helemaal te wauw en je kon goed met hem doorzakken. En hij was een nationale bekendheid na het winnen van een pop-quiz op de radio. Hij had zo'n 2.000 singletjes en soms hielp ik mee om ze naar de disco te krijgen.
Op vragen waarom ik geweigerd werd, werd altijd gezegd dat ik verkeerde schoenen droeg. Maar dan keken ze naar mijn spijkerpak.
Eens, op een mooie vrijdagavond stelde vriend Evert voor om het clubje dat op dat moment aan de bar zat samen naar PPM te gaan. Dus wij met zijn vieren naar PPM; Evert die zijn vertegenwoordigers-pak nog aan had werd vooraan ons rijtje bij de deur gezet. En ja hoor, Evert mocht er wel in. Wij als een soort zwaan-kleef-aan-stoet achter hem aan, een soort Siamese vierling is nog een betere beschrijving. Nou vooruit dan maar zei de gorilla in zijn apepakkie bij de deur. Binnen was het voor mij een hevige teleurstelling. Aan de ene kant van de zaal zaten opgedirkte meiden met hun handtasjes angstig in de vuistjes naar de andere kant te loeren. Daar stonden de stoere knapen elkaar zo nu en dan aanduwend, allen met een flesje bier in hun knuisten. Toe dan! Ga er dan naar toe! Maar er gebeurde niets. Het was alsof er een zee van dominees de beide geslachten uit elkaar hield.
We zwaaiden naar Karel en we konden aan zijn mond-bewegingen zien dat hij Hee, te wauw! uitriep. Het volume van de muziek stond uiteraard te hard om hem echt te kunnen verstaan.
Karel zette een nieuw muziekje op: Gladys Knight and The Pips. Dat had hij dus niet moeten doen, want nu moesten we onze kunsten wel vertonen. Het volk aan beide kanten kon het wel waarderen, zo te zien. Maar anderen niet. We voelden allemaal een stevige knuist onze nek omvatten, de uitsmijters bleken niet van onze dans te houden. Veel keus hadden we niet en gedwee lieten we ons naar de deur voeren. En het viel mee: we werden er niet uitgegooid, maar er netjes uitgezet.
Wat is dat nu jammer zei ik. Ik heb Karel niet eens gedag kunnen zeggen. Gelukkig zat er een goede kroeg om de hoek waar we onszelf achter een goed glas bier konden gaan beklagen.
=========================================================
Geen opmerkingen:
Een reactie posten