"We zijn naar het strandje en eten daar patat of zo. Er ligt nog een pizza in de vriezer voor je. Tot later."
Prachtig weer, dus terug op de fiets en op naar de kroeg voor een opkikkertje.
Veel mensen waren er niet; de meeste mensen hadden het water ook opgezocht, vermoedde ik.
Belangrijk vond ik dat niet, als er maar iemand een glas zou vullen, dan was het wel best.
Erg veel interesse in kletspraatjes had ik sowieso niet, mijn dag op het werk was daar al mee gevuld.
Dus ik was allang tevreden met een groot glas weiss bier. Het smaakte me voortreffelijk en ik voelde me meteen een ander mens.
Iets verderop aan de bar zat een man die tegelijkertijd een glas kreeg. Zijn zoveelste schatte ik zo in.
Ik had het hem zelf niet meer ingeschonken, omdat hij vervaarlijk op zijn barkruk heen en weer zat te wiegen. Het leek wel alsof hij op zee was. Hij keek me even vuil aan en dan weet je zeker dat je geen praatje moet beginnen. Zijn aandacht was niet echt op mij gericht, hij had meer oog voor een tafereeltje wat verder weg.
Een man met een geruite drollenvanger, misschien net ontsnapt van de golfbaan, was in een druk gesprek met twee andere heren. Ze leken me handelaren op de beurs of zo. En het stel vond zichzelf erg interessant, het ging over stukjes die verhandeld werden en over veilige beleggingen in binnen- en buitenland.
Ik zag de golfer een signaal geven en aan de andere kant van de bar bestelde een goed uitziende dame drie pils. Ze rekende af en bracht de biertjes naar de mannen en ging toen weer terug naar een stel andere dames.
De man met de drollenvanger maakte een opmerking naar zijn vrinden: "Heb ik haar goed afgericht, of niet!" De andere mannen lachten besmuikt en namen een slokje. "Schat, doe effe wat bitterballen of zo!", riep hij weer. En zij bestelde weer en vroeg deze keer aan de bardame om het aan de heren te geven als de bestelling klaar was. Toen ze het kregen, klaagde de golfer over de onpersoonlijke bediening. "Waar blijf je nou!" Ze gaf hem de middelvinger en bleef bij haar vriendinnen. Hij maakte wat grappen over vrouwen die bij het aanrecht thuis horen en de vrinden lachten beleefd.
De man naast mij was het zat en stommelde naar de dame toe. "Wat moet je met die lul?", vroeg hij met dubbele tong. "Wat een zak!" "Die lul is mijn man." was het antwoord.
"Sorry", sprak hij en het leek wel alsof hij plotseling ontnuchterd was. Hij koerste weer naar zijn kruk en leegde zijn glas in één teug.
En sloeg achterover van zijn kruk op de grond. Ik schrok me een ongeluk en stond gelijk naast hem om hem te helpen. Daar was hij niet van gediend. "Sodemieter op!"
Dan maar niet en ik ging weer terug naar mijn glas. Hij zag kans om weer op de been te komen en ging zonder groeten de bar uit. De bardame keek hem hoofdschuddend na. Het clubje mannen had van het incidentje niets gemerkt en de dames lachten een beetje.
Ik vroeg aan de bardame of het wel verstandig was geweest hem dat laatste biertje te geven. Ze zei dat ze dat maar gedaan had om te voorkomen dat hij stennis zou gaan maken. Ze kende hem wat beter.
"Sjesus", zei ze en ik volgde haar blik. De man kwam op zijn fiets voorbij, al slingerend over het trottoir.
Ik zag hem nog net een lantaarnpaal ontwijken voordat hij uit mijn gezichtsveld verdween.
"Doe er nog maar één", zei ik.
=========================================================
Geen opmerkingen:
Een reactie posten